در خبر است که در عهد یکی از خلفای ثلاثه، یهودی بیامد و از او سؤال کرد که: خبر ده مرا که خدای در کجا است؟ وی گفت: در آسمان است بر عرش. آن یهود گفت: پس زمین از او خالی باشد و او در مکانی دونِ مکانی بُوَد. خلیفه گفت: این کلامِ زنادقه و مشرکان است. از من دور شو! و اگر نه بفرمایم تا گردنت بزنند.

یهودی بیرون آمد و بر اسلامْ استهزاء می کرد. امیرالمؤمنین علی علیه السلام در راه به او رسید؛ گفت: آنچه پرسیدی و جواب آن شنیدی به من رسید. جواب از من بشنو. گفت: بگو! فرمود: اینکه پرسیدی کجا، این عبارتست از مکان، و حال آنکه خدا بود در وقتی که هیچ مکانی نبود. مکان را او آفرید و او را هیچ مکانی نیست، و از آن متعالی است که وی را مکانی باشد، و هیچ مکانی از او خالی نیست. با ماست نه به مجاورت و نزدیکی، بلکه به علم و قدرت. اگر من تو را خبر دهم از آنچه در کتاب شما است تصدیقِ من می کنی؟ گفت: بلی!

فرمود: در تورات شما نوشته شده است که روزی موسی نشسته بود، چهار فرشته نزد او حاضر شدند. موسی از ایشان پرسید که از کجا آمدید؟ یکی گفت: از آسمان هفتم می آیم از نزد خدای. و یکی گفت: از دورترین نقطه مشرق می آیم از نزد خدا. سومی گفت: از نهایتِ مغرب می آیم از نزد خدا. و چهارمی گفت: از زمینِ هفتم می آیم از نزد خدا. موسی گفت: پاکا خداوندی که هیچ مکانی از او خالی نیست و او در هیچ مکانی نیست که نزدیک تر باشد از آن به مکانی دیگر.

گفته اند: در آیه دلالت است بر آنکه حق سبحانه، منزّه است از مکان، زیرا که اگر او را مکانی می بود، قریب نمی بود به هر کسی که با او راز گوید. و گویند: معنی قریب آن است که: من می شنوم دعای دعا کننده را، همچنان که کسی که نزدیک باشد به کسی و آواز او را شنود. [هرچند در این میان، اجابتْ آن گاه حاصل می شود که مَشیت حق تعالی در آن باشد.]

مرد را به عقلش نه به ثروتش                             زن را به وفایش نه به جمالش

دوست را به محبتش نه به کلامش                      عاشق را به صبرش نه به ادعایش

مال را به برکتش نه به مقدارش                         خانه را به آرامشش نه به اندازه‌اش

اتومبیل را به کاراییش نه به مدلش                        غذا را به کیفیتش نه به کمیتش

درس را به استادش نه به سختیش                     دانشمند را به علمش نه به مدرکش

مدیر را به عمل کردش نه به جایگاهش               نویسنده را به باورهایش نه به تعداد کتاب‌هایش

شخص را به انسانیتش نه به ظاهرش                 دل را به پاکیش نه به صاحبش

جسم را به سلامتش نه به لاغریش                     سخنان را به عمق معنایش نه به گوینده‌اش

مردی چهار پسر داشت. آنها را به ترتیب به سراغ درخت گلابی ای فرستاد که در فاصله ای دور از خانه شان روییده بود:

پسر اول در زمستان، دومی در بهار، سومی در تابستان و پسر چهارم در پاییز به کنار درخت رفتند. سپس پدر همه را فراخواند و از آنها خواست که بر اساس آنچه دیده بودند درخت را توصیف کنند . پسر اول گفت: درخت زشتی بود، خمیده و در هم پیچیده. پسر دوم گفت: نه.. درختی پوشیده از جوانه بود و پر از امید شکفتن. پسر سوم گفت: نه.. درختی بود سرشار از شکوفه های زیبا و عطرآگین.. و باشکوهترین صحنه ای بود که تابه امروز دیده ام. پسر چهارم گفت: نه!!! درخت بالغی بود پربار از میوه ها.. پر از زندگی و زایش! مرد لبخندی زد و گفت: همه شما درست گفتید، اما هر یک از شما فقط یک فصل از زندگی درخت را دیده اید! شما نمیتوانید درباره یک درخت یا یک انسان براساس یک فصل قضاوت کنید: همه حاصل انچه هستند و لذت، شوق و عشقی که از زندگیشان برمی آید فقط در انتها نمایان میشود، وقتی همه فصلها آمده و رفته باشند! اگر در ” زمستان” تسلیم شوید، امید شکوفایی ” بهار” ، زیبایی “تابستان” و باروری “پاییز” را از کف داده اید!

مبادا بگذاری درد و رنج یک فصل زیبایی و شادی تمام فصلهای دیگر را نابود کند! زندگی را فقط با فصلهای دشوارش نبین ؛

در راههای سخت پایداری کن: لحظه های بهتر بالاخره از راه میرسند!

ماهنامه شماره 6مربوط به شهر يور ماه دانلود كنيد

ماهنامه شماره 5 آماده دانلود براي شما عزيزان دانلود كنيد

ماهنامه شماره 4 مربوط به تير ماه را مي توانيد دانلود كنيد