دو برادر؛ دو یار

فروتنی همراه با احترام، سیره اجتماعی مردان خداست که یکدیگر را برای رضایت الهی اکرام و احترام می‏کنند. سرّ این مطلب در آن است که غرض اصلی ایشان در روابط با یکدیگر، خشنودی پروردگار است، نه هواهای نفسانی و اغراض دنیوی. از همین رو، سن و سال در این میان نقشی ندارد. آنجا که پای رضای پروردگار کریم در میان است، بنده راستین، خود را در میانه نمی‏بیند و جز به کسب رضایت محبوب نمی‏اندیشد. از کریم اهل‏بیت، حضرت امام حسن مجتبی علیه‏السلام روایت است که برادر کوچک‏تر خویش، حضرت اباعبداللّه‏ الحسین علیه‏السلام را چنان احترام و تکریم می‏فرمود که گویی امام حسین علیه‏السلام از او بزرگ‏تر است؛ چنان‏که ابن عباس می‏گوید: وقتی راز این مطلب را از آن حضرت پرسیدم، فرمودند: «هیبت حسین علیه‏السلام چون هیبت پدرم علی علیه‏السلام مرا گرفته است». نیز ابن عباس در خبری دیگر می‏گوید: «امام حسن علیه‏السلام در جمع یاران و دوستان، صفا و صمیمیتی خاص، و بر خوردی بی‏تکلف و خودمانی داشت، ولی چون حسین علیه‏السلام وارد می‏شد، آن حضرت رفتار خویش را تغییر می‏داد».

اکسیر محبت

مرکب سیر الی اللّه‏ و بندگی عاشقانه و راستین، محبت «اللّه‏» و شیدایی به اوست و هر چه بوی دوست دهد، نزد جان و دل عابدان، گوارا و دوست‏داشتنی است؛ زیرا جلوه‏ای از جمال پروردگار در آن می‏بینند و مشام جان را با آن به عطر و بوی دوست معطر می‏کنند. محبت اولیای الهی به یکدیگر، مصداق کامل دوست داشتن در مسیر رضای خداست و از همین مایه است علاقه پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله وسلم به نور دیدگان خویش امام حسن و امام حسین علیهماالسلام . در روایت است که آن حضرت به امام علی علیه‏السلام فرمودند: «ای علی! محبت این دو فرزند، محبت دیگران را برای من به فراموشی سپرد. همانا پروردگارم مرا امر فرموده تا ایشان را و هر که ایشان را دوست می‏دارد، دوست بدارم».
نیز در روایتی دیگر که آن حضرت دست دو فرزند خویش را در دست گرفت و فرمودند: «هر که این دو و پدر مادر ایشان را دوست بدارد،در بهشت هم درجه من خواهد بود».

در بیکران حُسن حَسن

حضرت امام حسن مجتبی علیه‏السلام که به کریم اهل‏بیت لقب یافت، عابدترین و زاهدترین مردمان زمان خویش بود. هنگام وضو رنگش زرد می‏شد وبدنش می‏لرزید و چون علت آن را جویا می‏شدند، می‏فرمودند: «کسی که می‏خواهد در برابر پروردگار عرش بایستد، حق دارد رنگ چهره‏اش را ببازد و بدنش به لرزه درآید». آنگاه که به مسجد می‏رسید، سر به سوی آسمان بلند می‏کرد و می‏فرمودند: «معبودا! میهمان تو در آستانه بارگاهت است. ای احسان کننده کریم! گناهکاری به درگاهت آمده؛ پس در برابر زیبایی‏های خویش، زشتی هایی را که در وجود من سراغ داری، عفو فرمای».
چون یاد مرگ می‏فرمود یا به قبر و قیامت می‏اندیشید، می‏گریست و آنگاه که ملاقات خویش را با پروردگار یادآور می‏شد، ناله می‏زد و از هوش می‏رفت. هنگام نماز، اعضای بدنش می‏لرزیدو هنگام یاد بهشت و دوزخ، مضطرب می‏گردید و از گرفتار شدن در جهنم به خدا پناه می‏برد. امام حسن علیه‏السلام حلمی فراوان و صبری حیرت‏انگیز داشت.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: