خورشید

به یاد بحر حقایق، حضرت صادق علیه السلامزبان رسای اسلام بود و مبین شریعت مصطفی (ص).با سخنانی حکیمانه، منطقی استوار، علمی سرشار، برگزیده روزگاربه شمار می‏آمد و... بنده شایسته پروردگار.در سالهای سیاهی که ابرهای سلطه امویان، آسمان جهان اسلام راتاریک کرده بود و در سالهایی تیره‏تر، که حکومت عباسیان،مسلمانان را به تیرگی نشانده بود.او خورشید مدینه دین و دانش بود.در میان این دو فصل سیاه و سرد و ابرآلود، چند صباحی که خورشید وجودش از افق مکتب و مذهب تابید، اسلام و قرآن را جان بخشید.او آبیاری نهال حق کرد تا این بذر ایمان پاگرفت و در افق‏اندیشه‏ها تابان شد.دین به نام او زنده گشت.درخت علم، در بوستان کلامش رویید و به برگ و بارنشست.گلشن فضل، از چشمه دانش او سیراب شد.کتاب فقه، با «الفبای صادقی‏» نگاشته گشت.وقتی چشمه فضل و فقه و علم و کمال او می‏جوشید، حسودان و عنودان ‏زبان به طعن می‏گشودند و تیغ دشمنی بر می‏کشیدند و پای خصومت پیش ‏می‏گذاشتند.ولی... کدام دانشور را می‏توان شناخت و نام برد که از گنج دانش ‏حضرت صادق(ع) بهره نبرده باشد؟و کدام معلم را می‏توان یافت که به اندازه او، تربیت ‏یافته درمکتب عترت داشته باشد؟حوزه‏های علمیه، نقش شاگردی او را به سر درهای خویش نوشته‏اند.فقیهان دین مدار، خوشه چین حدیث و حکمت صادقی‏اند.آن چهار هزار گوش حکمت نیوش، که از زبان این حجت‏ خدا حدیث‏ می‏شنیدند و آن چهار هزار زبان و قلم که به گفتن و نوشتن و ثبت‏و نشر حقایق دین از زبان او می‏پرداختند، هرکدام منشوری بودندکه آن نورهای تابان را در رواق اندیشه‏های بشری می‏تاباندند و آن‏ معارف ناب و والا را از عرش بلند «علم لدنی‏» حضرتش، بر فرش ‏کتابها و دفترها فرود می‏آوردند.

خوشا به حال آن چهار هزار حکمت‏آموز محضرش!آنان، همچون نسیمی خوشبوی، از کوی معارف او گذشته، در پهنه ‏قلمرو اسلام، جوهره دین را پخش می‏کردند و «قال الصادق‏» گویان،کام تشنگان معرفت را عطر آگین می‏ساختند.عصری بود که بدعت گذاران و دین ستیزان، در قالبهای مختلف به‏ تحریف چهره آیین محمدی(ص) می‏پرداختند.امام صادق(ص) بود که خورشید گون می‏تابید و خرافات و تحریفات را می‏زدود.

درود بر سلسله نورانی راویان احادیث،

آنان که حلقه‏ای از «تعبد» و «اطاعت‏» برگردن داشتند و برگرد«آل الله‏»، پروانه وار می‏چرخیدند و خوشه چین محضر آن انوار تابناک می‏شدند، تا جهان در ظلمت نماند و بشریت از این کوثر ناب ‏و زلال، محروم نباشد.ابان بن تغلب‏ها، هشام‏ها، مؤمن طاق‏ها، جمیل بن دراج‏ها، ابوبصیرها، زراره‏ها، سماعه‏ها، عمارساباطی‏ها، جابربن حیان‏ها، مفضل‏ها، صفوان‏ها و... صدها ستاره فروزان، هریک در فروغ گستری‏مکتب امام صادق(ع)، نقشی عظیم داشتند و حاملان و وارثان وراویان و ناشران آن علوم بودند.

سیراب شدگانی بودند از این زمزم جوشان!

باده نوشانی بودند از این ساغر کوثر گون!

آنان، کام دل را با حلاوت «مکتب عترت‏» آشنا ساخته بودند و ازپیشوایان دین، بویژه از صادق آل محمد، نه تنها علم، که عمل هم‏ می‏آموختند و نه تنها دانش، که عصاره دین را از زبان او می‏گرفتند.

امروز، بام و در کشورما، «صادقیه‏» است.

اینک، در کشور امام صادق(ع)، فرهنگ اهل‏بیت علیهم السلام ، ساری‏ و جاری است.

امروز، هرجا که شیعه‏ای است، جعفری است.

و هرجا که حوزه‏ای است، صادقی است!...

جواد محدثی، مجله کوثر، شماره 40، بااندکی تصرف

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: